Lach. Podeślij mi gdzie jest węgierka z paluchem ( nie polsko-węgierska ) a węgierska.
np
http://www.pkszerm.ktech.forall.pl/main ... te=weapons
http://husaria1.webpark.pl/szabla.htm
cytat Tekst z książki: Husaria ; J. Cichowski, A. Szuczyński
.
W XVII wieku na wzorze szabli węgierki powstała doskonała polska szabla wojskowa, będąca niedoścignionym wzorem w dziedzinie broni siecznej.
Polska szabla wojskowa o rękojeści zamkniętej (zwana też pałaszem krzywym, niekiedy — od koloru skóry na trzonie i pochwie — szablą czarną, lub też czasem, mylące, pałaszem husarskim.), chociaż pochodzi od węgierskiej, to jednak różni się od niej dość poważnie, szczególnie jeśli chodzi o rękojeść i osłonę ręki. Głownia szabli polskiej była mniej skrzywiona i miała znacznie słabiej zaznaczone pióro. Była natomiast dłuższa i cięższa. Jeszcze bardziej charakterystyczna jest różnica w rękojeści. Głowica rękojeści w przekroju poziomym jest podobna do migdała zwróconego cieńszym końcem ku przodowi — w szabli węgierskiej bardziej płaska, u polskiej zaś bardziej okrągła. Oprawa rękojeści polskiej szabli, podobnie jak węgierskiej, sporządzona jest i jednego kawałka drewna obciągniętego skórą lub jaszczurem, niekiedy owiniętego drutem i zdobna kilkoma metalowymi rozetami. Zasadniczej przemianie natomiast uległ prosty początkowo u węgierki jelec, do którego w polskiej szabli dodano z lewej strony prostopadły pierścień zwany „skoblem" lub „paluchem", w który wchodził kciuk. Zapewniało to silne prowadzenie cięcia oraz chroniło wielki palec. „Paluch" — wynalazek zachodni, został zastosowany przez Polaków do szabli typu wschodniego, przy której okazał się jak najbardziej użyteczny. U szabli polskiej przednia część jelca przedłuża się w kabłąk dochodzący do głowicy. Po obu stronach jelca znajdują się często dwa obłąki albo na jelcu umocowana jest pełna lub wycinana pozioma tarcza. Wraz z „paluchem" tworzy to doskonałą osłonę ręki.
Tak ukształtowana szabla polska stanowi charakterystyczny typ nie spotykany nigdzie, a będący znakomitym połączeniem elementów wschodnich i zachodnich białej broni. Prof. Zdzisław Żygulski (Broń w dawnej Polsce) pisze, iż szabel tego typu używano głównie w husarii.