Tym razem krakowskie Błonia okazały się znacznie łaskawsze dla kawalerzystów uczestniczących w pokazie z okazji kolejnej rocznicy I Kompani Kadrowej. Po ubiegłorocznym deszczowym występie teraz przyszło ułanom ze Szwadronu Niepołomice pokazać się w idealnej bez mała pogodzie. Niestety, nie wszyscy ułani dostroili się do pogody, przez co dane nam było być świadkami niezbyt przyjemnego zgrzytu. Ale podobno mamy to omówić niedługo w ścisłym gronie i podjąć konkretne decyzje.
Tegoroczny występ na Błoniach miał dla członków Szwadronu również szczególne znaczenie. Jasno i konkretnie pokazał intencje i potencjalne możliwości zrzeszonych w nim członków. Kto chce aktywnie działać w poczuciu dumy i odpowiedzialności, jakie nakłada noszenie złotożółtych barw, a kto traktuje Stowarzyszenie jako towarzystwo wzajemnej adoracji i rozrywki towarzyskiej.
) ) sprawił, że po dwóch miesiącach od pierwszych, niedźwiedzich uścisków z Ułanami ze Szwadronu, ja sam brałem udział w tak wielkim wydarzeniu z tymi ludźmi, którzy na co dzień myślą i czują jak Ty – Pułkowniku. I tacy to ludzie, w zdecydowanej większości są. Tacy jak Jarek Banasik, z którego tekstów jasno wynika, że wierzy w to co robi. Wierzy w moc tego proporca, w którego poczcie jechał z niekłamaną dumą na twarzy podczas sobotnich uroczystości, jak Zdzichu Krzyżostaniak, który tak pięknie kiedyś napisał: „kawalerzystą (a w domyśle zapewne też Polakiem) się nie bywa, kawalerzystą się jest co dzień od rana do wieczora” , jak Krzysiek Dyk , podszeptujący z tyłu do nas: „trzymajcie odstępy, nie jedźmy jak jakaś kupa”, tyle kilometrów jadący do nas z dwoma końmi, jak ułan tuż obok mnie w trójce rzucający do mnie: „ja równam do Tadzia, a Ty do mnie” , a który w piątek wieczorem, wprost z warsztatu samochodowego, cały w smarach zjawił się na zbiórce Szwadronu i który cały tydzień pracował w tym warsztacie od rana do wieczora żeby mieć wolną sobotę. Wymieniłem tylko tych, których poznałem bliżej. I myślę, że w codziennej gonitwie, mniej lub bardziej świadomie, pokazują tym nowym pokoleniom to o czym pisałeś, a „ciągnie swój do swego”.
