No to w imieniu 7 DAKu
Odmianą sznurów mundurowych były wszelkiego rodzaju naramienne sznury strzeleckie. Należy podkreślić, iż przysługiwały wyłącznie szeregowym z każdego rodzaju broni. Zostały wprowadzone rozkazem M.S. Wojsk. Z dnia 30 lipca 1925 r. (opublikowane dopiero 7 września 1926 r.), jako wyróżniająca odznaka strzelecka. Początkowo sznury strzeleckie stanowiły nagrodę dla strzelców celnych i wyborowych i nadawano je w okresie szkolenia strzeleckiego. Nie należy mylić ułana z wyróżnieniem, jakim był sznur strzelca wyborowego, który otrzymał za strzelanie ze strzelcem wyborowym jako funkcyjnym w plutonie piechoty.
Sznury miały formę czerwonego (karmazynowego) sznura wełnianego, częściowo plecionego o długości 45 cm (część pleciona 10 cm) i grubości 4 mm, i jednym chwaścikiem dla strzelca celnego i dwóch chwaścikach dla strzelca wyborowego. Sznur po obu stronach zakończony pętlą. Noszono je zawieszone na lewym naramienniku kurtki lub płaszcza i do drugiego od góry guzika kurtki. Co ciekawe, sznur przypinano do guzika pod naramiennikiem, w miejscu wszycia naramiennika do rękawa. Ponieważ żadne warunki techniczne na kurtki sukienne nie przewidują takiego guzika, żołnierz musiał go samodzielnie wszyć przed przypięciem sznura. Sznury strzeleckie noszono często odwrotnie, tj. chwaścikami przy naramienniku. Zdarza się sporadycznie napotkać zdjęcie żołnierza ze sznurem założonym dookoła naramiennika pod pachą. Należy jednak podkreślić – sznury strzeleckie noszono wyłącznie do munduru garnizonowego.
W roku 1931 zmieniono koncepcję nagradzania szeregowych za wyniki w strzelaniu. Zmieniła się także budowa sznura. W roku 1931 wydano Warunki Techniczne sznurów strzeleckich wz.31. Sznur składał się z:
a) sznura właściwego tworzącego na końcu pętlę, a w środku warkocz,
b) jednego, dwóch lub trzech chwastów,
c) jednej nieruchomej przesuwki,
d) baryłki.
Zmienił się kształt chwastów. Całość z pętlami miała długość 46 cm. Sznur barwy czerwonej z jednym chwastem przysługiwał strzelcowi dobremu, z dwoma – bardzo dobremu i z trzema – wyborowemu. Ponadto wprowadzono sznury czerwone z granatowymi chwastami (tak samo jeden, dwa lub trzy chwasty), które były przyznawane za strzelanie z ręcznego karabinu maszynowego. Zwróćmy uwagę, że granatowe były tylko chwasty, a nie sznurki na których wisiały, jak chcą niektóre publikacje.
Istniały także sznury granatowo przeplatane żółtymi nićmi, z jednym chwaścikiem nadawano strzelcom mistrzowskiego szwadronu w pułku (kompanii w piechocie i baterii w artylerii). Z dwoma chwastami sznury nosili szeregowi mistrzowskiego szwadronu dywizji (brygady kawalerii). W przypadku przyznania prawa do noszenia sznura dla mistrzowskiego szwadronu, zawieszano czasowo prawo do noszenia sznura czerwonego.