Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies. Wyrażasz zgodę na używanie cookie, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Zapoznaj się z polityką prywatności.

Mundur

Dyskusja na temat umundurowania.

Moderatorzy: Staszek, Moderatorzy

Postprzez Ułan » 15 maja 2006, o 11:43

Z długością daszków to zdaje mi sie że było tak:
początkowo daszki poprostu miały być i długość ich zależała od fantazji czapnika i właściciela.
Potem ze względu na ogromna rozpiętość wpropwadzono uregulowanie: daszki miały określone długości i były trzy rozmiary. Obecnie "kaczy dziób" odpowiada rozmiarowi najdłuższemu. Czytałem gdzieś o tym pare lat temu dlatego nie daję gwarancji za te informacje. Nie pamiętam niestety też gdzie to czytałem. Dorzucę też małą anegdotę z LWP: mój Dziadek opowiadał mi, że służąc w wojsku (wojska radarowe w latach 50tych) robili nagminnie różne modyfikacje mundurów. Daszki, na ten przykład, były modne krótsze od regulaminowych więc żołnierze je wypruwali (w tajemnicy przed oficerami) obcinali i przyszywali krótsze. Chyba w każdym wojsku było coś takiego jak moda i odstępstwa mundurowe ;) .
Avatar użytkownika
Ułan
Ułan V
Ułan V
 
Posty: 40
Dołączył(a): 8 maja 2006, o 20:59
Lokalizacja: Lublin

daszki

Postprzez Qba » 6 cze 2006, o 21:56

Dla nawiązania wymiany wiedzy i zdań o tym, jak powinien wyglądać mundur, który teoretycznie jest standardowy przytaczam niżej zamieszczony tekst. Tak samo jak w roku publikacji, jest on tylko głosem w sprawie ujednolicenia, a nie aktem wykonawczym do regulaninu służby wewnętrznej.

Pewne elementy, które składają się na fason kawaleryjski, ale go wykrzywiają poprzez przerost, są w nim poddane ostrej krytyce. Natomiast warto podliczyć, jakie elementy naszego umundurowania powinny ulec redukcji.

Za to niewątpliwie cennym są uwagi, jak mógłby wyglądać Kawalerzysta-Ochotnik.
Jeśli z opisanym pedantyzmem będziemy dbać o wygląd i przepisowość - niewiele będzie już nam do zarzucenia.

Mam nadzieję, że znajdziemy wspólne stanowisko, które uda nam się rozpowszechnić.
Naprzód wiara.




UBIÓR I OPORZĄDZENIE

za: Berling, Próchnicki, Kramar „Oficer”, Warszawa, 1931, s.1-27

RODZAJE UBIORU.

Rozróżniamy:
1. Ubiór służbowy
a.wielki,
b.mały,

2. Ubiór wieczorowy
3. Ubiór codzienny
4. Ubiór polowy.
Części składowe poszczególnych ubiorów są następujące:

1.a) Ubiór służbowy wielki:
-czapka,
-kurtka sukienna, - spodnie do butów,
-buty (z ostrogami, komu przysługują), - pas główny,
-srebrne sznury naramienne (komu przysługują),
-wszystkie ordery i odznaczenia krajowe i zagraniczne,
-szabla z temblakiem na żabce,
-rękawiczki białe irchowe.
Ubioru tego używa się w czasie uroczystości: w dniu1 stycznia, 3 maja i 11 listopada, w czasie oficjalnych przyjazdów Głowy Państwa oraz we wszystkich tych wypadkach, kiedy korpus dyplomatyczny występuje nazewnątrz w ubiorze galowym.
W innych okolicznościach nałożenie ubioru wielkiego może nastąpić tylko na zarządzenie władz przełożonych.Przy ubiorze wielkim, o ile jest nakazany płaszcz (tylko sukienny, bez kołnierza futrzanego), należy posiadaną wielka wstęgę, komandorję i pełne odznaki orderu „virtuti militari” nosić na płaszczu upiętym, szabla i pas na płaszczu.

b) Ubiór służbowy mały:
-czapka lub hełm,
-kurtka sukienna lub letnia, spodnie do butów,
-buty (z ostrogami, komu przysługują), pas główny,
-sznury naramienne koloru ochronnego (komu przysługują),
-pełne odznaki orderu „virtuti Militari” i baretki innych odznaczeń polskich (i zagranicznych),
-szabla na żabce,
-pistolet (rewolwer) (jeśli zarządzono), rękawiczki bronzowe,
-płaszcz sukienny (w tym wypadku pas z szablą na płaszczu, pasek przez ramię pod naramiennikiem).
Tego ubioru używa się przy występach o charakterze czysto służbowym, np.. służba inspekcyjna, raporty, wizyty służbowe, delegacje, zastępcy honorowi, posiedzenia sądów honorowych, pogrzeby, asesorowie w sądach wojskowych i t.p.
Oficerowie pełniący służbę inspekcyjną w garnizonie lub formacji, dowódcy wart oraz oficerowie występujący w oddziałach zwartych na paradach i przeglądach mają ponadto rewolwer w futerale na pasie, z prawej strony, oraz opuszczają podpinkę czapki (hełmu) pod brodę.
Jeśli byt nakazany płaszcz (tylko sukienny), szabla i pas na płaszczu. Przy żadnym z ubiorów łużbowych nie nosi się kołnierza futrzanego.

2. Ubiór wieczorowy:
-czapka,
-kurtka sukienna,
-spodnie ciemne z lampasami, - lakierki z okuciem, - pas salonowy z rapciami, - szabla z temblakiem,
-srebrne sznury naramienne (komu przysługują), - rękawiczki białe błyszczące, - ordery i odznaczenia (pełne odznaki), - płaszcz sukienny względnie peleryna.
Ordery i odznaczenia polskie obowiązują zawsze. Z cudzoziemskich nakłada się jedynie te, których nałożenia wymaga kurtuazja, w każdym poszczególnym wypadku.
Ubiór ten jest przeznaczony na wizyty, uroczyste przyjęcia, bale, akademje, uroczystości rodzinne i inne, oraz na premjery i przedstawienia galowe w teatrach, wreszcie na wieczorki i koncerty.
Na przedstawieniach galowych i na uroczystych akademjach należy zachować przy sobie szablę, czapkę i rękawiczki.
Jako ogólną zasadę można przyjąć, że ubiór wieczorowy obowiązuje oficera zawsze tam, gdzie osoby cywilne występują w smokingu lub we fraku.
Na skromniejsze z pośród tych uroczystości nakłada się tylko ordery i odznaczenia polskie; szabla nie obowiązuje.

3. Ubiór codzienny:
-czapka,
-kurtka sukienna lub letnia,
-spodnie krótkie lub długie koloru ochronnego, pas główny,
-pełne odznaki „virtuti militari” i baretki,
-sznury naramienne koloru ochronnego (komu przysługują),
-buty lub trzewiki bronzowe sznurowane,
-rękawiczki bronzowe skórzane,
-płaszcz sukienny (peleryna, lub płaszcz nieprzemakalny).
Używa się go we wszystkich wystąpieniach o charakterze ściśle prywatnym (poza służbą). Należą tu: podróże, spacery, kawiarnie, kina, teatrzyki i zawody sportowe.
Dozwolony jest w pracy biurowej.

4. Ubiór połowy:
Jest małym ubiorem służbowym, do którego dołącza się przedmioty uzbrojenia i oporządzenia polowego:
-czapka, furażerka lub hełm
-pistolet (rewolwer),
-lornetka,
-torba,
-maska i t.d.
Do wszystkich ubiorów można, a przy ubiorze wieczorowym należy używać zawsze płaszcza sukiennego lub peleryny. Płaszcz letni nieprzemakalny służy tylko do ubioru codziennego i polowego.

CZAPKA.
Krój czapki i dodatki do niej są ściśle przepisane, wysadzanie się zaś na naśladowanie obcych wzorów, czy to wyglądem zewnętrznym czapki, czy farmą daszka, jest w złym tonie i świadczy o złem wychowaniu wojskowem oficera.
Naszywki na czapce dla oficerów młodszych i sztabowych mają być naszyte ze srebrnej łamy, o przepisanej grubości i szerokości. Nie mogą one być haftowane na suknie czapki. Również nie wolno nosić haftowanego orzełka. Natomiast gwiazdki powinny być haftowane.
Najlepsza podszewka jest ciemna, lub czarna. Wygląd czapki zależy tylko od jej utrzymania.
Czapkę należy sprawiać co roku. Umożliwi to oficerowi posiadanie jednego nakrycia zupełnie dobrego i drugiego, którego będzie mógł użyć w razie niepogody, do zajęć codziennych i t. p.

PŁASZCZ.
Płaszcz powinien być wykonany z sukna dostatecznie grubego, chroniącego przed zimnem, niezbyt obcisły, aby nie krępował ruchów, jednak dobrze przylegający. Podszewka pod całym płaszczem koloru nieodbiegającego zbyt od barwy ochronnej. Wnętrze otworu na rękojeść szabli przy lewej kieszeni może być obszyte kawałkiem sukna, który w miarę zużywania „się można zmienić. Obszycie skórą wygląda nieestetycznie. Podszewka pod kołnierzem i klapka przy haftce kołnierza nie mogą być barwne, tylko tego samego koloru, co płaszcz.
Odznaki stopnia i numery względnie cyfry na naramiennikach - haftowane srebrem (oksydowane).
W zimie dozwolone jest noszenie kołnierza futrzanego. Barwa futra nie powinna zasadniczo odbiegać od koloru płaszcza. Wytarty lub zatłuszczony od włosów kołnierz należy na czas zmienić. Płaszcz nosi się zawsze zapięty na wszystkie guziki.
Noszenie rąk w kieszeniach płaszcza nie jest w dobrym tonie, zdradza brak zahartowania, oraz powoduje obrywanie się i obwisanie kieszeni a pozatem jest przyczyną brzydkiego marszczenia się mankietów, co szybko nadaje płaszczowi wygląd zużytego. Nie należy również wypychać kieszeni w ten sposób, aby widocznie odstawały. Podnoszenie kołnierza jest zakazane.

PELERYNA.
Peleryna jest zasadniczo okryciem letniem. Kaptur nosi się tylko w czasie niepogody. Jeśli się nie wkłada płaszcza, peleryna jest nieodłączną częścią ubioru wieczorowego, nawet w czasie upału.

PŁASZCZ LETNI.
Jest to zasadniczo płaszcz kroju cywilnego, z dwoma rzędami guzików, sporządzony z materjału nieprzemakalnego. Przy pelerynie jest prawie zbyteczny. Kolor tego płaszcza nie może odbiegać rażąco od barwy ochronnej. Używamy jest w polu, w podróży - zwłaszcza samochodem, na wycieczkach i t. p.

KURTKA.
Kurtka jest tą zasadnicza częścią ubioru, która zwraca na siebie najbardziej uwagę i dlatego wymaga szczególnej staranności. Powinna być dobrze skrojona, dobrze przylegać, nie krępując jednakże ruchów. Nie może świecić wytartemi łokciami i zatłuszczonym kołnierzem. Łapki muszą być cale - niecerowane, wężyki srebrne oksydowane, nieobszarpane. Krawędzie mankietów zawsze cale i zawsze na czas zmienione, gdy się wycierają. Podszewka pod kurtką, pod kołnierzem, a zwłaszcza w rękawach zawsze cala i czysta, koloru ochronnego lub zbliżonego do ochronnego. Guziki czyste, białe, dziurki od guzików dobrze obrębione.
Kieszeni kurtki nie można wypychać - wygląda to nieestetycznie. Zwisające z kieszeni kurtki dewizki, wyglądające pod pokryw wieczne pióra, ołówki, zarówno jak przedmioty brzęczące w kieszeni przy każdem poruszeniu, wcale ubioru nie upiększają, przeciwnie robią złe wrażenie. Obszywanie łokci i krawędzi mankietów skórą jest nieestetyczne i z przepisami niezgodne, a zatem zakazane. Orzełki na łapkach kurtek oficerów dyplomowanych mają być haftowane, (srebrne, oksydowane).
Haki do podtrzymywania pasa są wobec noszenia paska przez ramię przy pasie głównym - zbyteczne. Dla silnie pocących się wskazane jest wszywanie pod pachami kurtki potników.

ORDERY I ODZNACZENIA POLSKIE.
Ordery i odznaczenia państwowe nosi się w przepisany sposób na kurtce. Ordery klas komandorskich (I i III) na szyi, inne klasy - na lewej piersi, na wysokości pierwszego guzika kurtki.

Kolejność zawieszenia orderów i odznaczeń jest następująca:
1) order virtuti militari (III, IV, V kl.),
2) krzyż niepodległości (z mieczami lub bez),
3) order odrodzenia Polski (IW, V kl.),
4) krzyż walecznych,
5) złoty krzyż zasługi,
6) medal niepodległości,
7) krzyż zasługi za dzielność,
8) srebrny krzyż zasługi,
9) bronzowy krzyż zasługi,
10) krzyż zasługi wojsk Litwy środkowej,
11) medal za ratowanie ginących,
12) medal Polska swemu obrońcy,
13) medal dziesięciolecia,
14) medal 3 maja.
Order odrodzenia Polski nosi się tylko w najwyższej posiadanej klasie (np.. posiadający III, IV i V kl. nosi tylko odznakę 111-ej klasy).
Ordery i odznaczenia polskie nosić należy zawsze przed orderami i odznaczeniami zagranicznemi.
Żadnych orderów ani odznaczeń niepaństwowych na mundurze nosić nie wolno.
Ordery i odznaczenia państwowe zagraniczne, wolno nosić dopiero po uzyskaniu zezwolenia na ich przyjęcie od Prezydenta Rzeczypospolitej, względnie ministra spraw wojskowych (w drodze służbowej).
Zawiesza się je tak jak ordery i odznaczenia polskie, to znaczy komandorje na szyi, inne klasy na lewej piersi.
Jeżeli sposób upięcia wstążeczki orderowej jest odmienny od przyjętego w Polsce, należy wstążeczkę odpowiednio dostosować. Dotyczy to zwłaszcza orderów jugosłowiańskich, węgierskich i innych, gdzie wstążka orderowa złożona jest w trójkąt.
Również nie można nosić obcych orderów w dziurce od guzika, minio, że przepisy odnośnych państw ten sposób noszenia orderu przewidują (np. jugosłowiański order białego orła IW kl.).
Ordery i odznaczenia zagraniczne nosi się zawsze za polskiemi, w kolejności otrzymania, przy zachowaniu starszeństwa orderu, względnie wyższości klasy.
A więc za ostatnim medalem polskim nakłada się ordery obce klasy 1W-ej, potem ordery klasy V-ej, wreszcie krzyże i w końcu medale.
Odznaczenia stolicy apostolskiej, bez względu na datę ich otrzymania (starszeństwo indywidualne) nosi się zawsze przed innemi zagranicznemi tej samej klasy.
Orderów i odznaczeń nie powinno się nosić na codzień. Wyjątek stanowi order virtuti militari.
Przepisy przewidują, kiedy i jakie ordery należy nakładać. We wszystkich wypadkach, kiedy przepisy czy etykieta nie wymagają nałożenia pełnych odznak orderów, należy się ograniczyć do’ baretek.
Ordery i odznaczenia zawiesza się na pętelkach szerokości wstążki orderowej, wszytych na kurtce, po lewej stronie piersi, począwszy od wysokości pierwszego guzika od góry.
W jednym rzędzie należy nosić ordery do liczby dziesięciu. Jeżeli się ich posiada więcej, należy je nosić w dwu rzędach, przyczem rząd górny musi liczyć o jeden order więcej niż dolny.
Baretki naszywa się po cztery w jednym rzędzie. Na płaszczu nie nosi się ani orderów ani baretek.
Wyjątek stanowią: order virtuti militari, którego pełne odznaki (1 - V kl.) nakłada się na płaszcz w dniu 3 maja i 11 listopada, oraz krzyż (medal) niepodległości - w dniu 11 listopada. Ordery wyżej wymienione zawiesza się na środku piersi, na wysokości drugiego guzika.
Ponadto przy wielkim ubiorze służbowym, jeśli się występuje w płaszczu, obowiązuje nałożenie wielkiej wstęgi orderowej, oraz jednego orderu komandorskiego, wypuszczonego ponad haftkę zapiętego kołnierza płaszcza. W żadnym wypadku nie przypina się na płaszczu gwiazd orderowych a już tembardziej odznak pamiątkowych.
Poza 3 maja i 11 listopada obowiązuje stałe noszenie w trzeciej dziurce od góry płaszcza sukiennego wstążki orderowej virtuti militari, lub krzyża walecznych, jeśli się nie posiada orderu virtuti militari.
Ordery i odznaczenia są nagrodami honorowemi. Otrzymuje je ten, kto na nie zasługuje. Ubieganie się lub upominanie o ordery nie licuje z honorem żołnierza.

ODZNAKI.
a) Odznaki szkolne i pułkowe (pamiątkowe).
Odznaki te wolno nosić wyłącznie na kurtce, przyczem odznaki wyższych szkół wojskowych (Wyższa Szkoła Wojenna, Ecole Superieure de Guerre) mają być umieszczone z prawej strony, wszystkie inne odznaki z lewej strony piersi.
Wolno nosić równocześnie najwyżej trzy odznaki. Nie jest przewidziane przepisami, a zatem niedozwolone noszenie odznak na pasku naramiennym.
b) Odznaki za rany i kontuzje.
Odznaki te nosi się na kurtce, 1 cm. nad lewą górną kieszenią kurtki w linji prostej nad guzikiem. Przy orderach nosi się 1 cm. nad wstążkami orderowemi i w środku.
c) Odznaki za pobyt na froncie.
Odznaki te nosi się na prawym rękawie kurtki powyżej łokcia; kąty powinny być haftowane (srebrne oksydowane) i naszyte ramionami w dół.

SZNURY NARAMIENNE.
Sznury naramienne, przepisanego wzoru, w przepisany sposób noszone, przysługują:
a) generałom i oficerom dyplomowanym (sznury podwójne),
b) adjutantom i oficerom ordynansowym (sznury pojedyncze),
c) żandarmerji.
Sznury żandarmerii nie wymagają komentarzy, zatem omówimy tylko sznury pod a) i b) S znury te mogą być tylko dwojakie: albo srebrne oksydowane, metalowe, albo jedwabne koloru ochronnego. żadnych innych kolorów ani rodzajów sznurów w przepisach niema. Warunki, w jakich się nosi sznury srebrne a w jakich koloru ochronnego są podane powyżej.
Sznury podwójne należy nosić w taki sposób, aby dłuższy z nich był zapięty pod krótszym i wyżej od niego. Na którym guziku i jak wysoko należy je zapinać, zależy od wzrostu, względnie budowy noszącego.

SPODNIE.

a) Spodnie do butów.
Spodnie do butów należy sporządzać z mocnego diagonalu. Barwa ich nie powinna zbytnio odbiegać od bany kurtki. Powinny być w miarę szerokie do kolan, nie karykaturalnie bufiaste. Od kolan wdół rozcięte i zasznurowane na sznurowadła koloru ochronnego nie odbiegającego tonem od koloru spodni. Otwory do sznurowadeł obszyte nićmi, a nie chronione blaszanemi kapslami. Górny pasek, z cienkiego ale silnego materjału, powinien pozwalać na takie ściągnięcie go, aby spodnie można było nosić bez szelek. Na pasku od wewnątrz przyszyta podwójna ilość guzików do zapięcia szelek. Na górnym pasku powinny być umieszczone po bokach dwie sprzążki z języczkami do ściągania spodni w pasie. Jedna sprzążka umieszczona z tyła powoduje często wyglądanie języczka na zewnątrz przez rozcięcie kurtki.
Dla ochronienia spodni przed zniszczeniem od siodła można naszywać leje z tego samego materjału co spodnie łub ze skóry zamszowej koloru ochronnego. Leje mają kształt trójkąta równoramiennego o wypukłych dłuższych hukach, zwróconego wierzchołkiem ku górze. Wierzchołki naszywa się na szwach wewnętrznych spodni w połowie uda, a podstawę trójkąta poniżej kolana tak, aby była ukryta w cholewie buta. W miarę zużywania się należy leje zmieniać. Leje sukienne mają tę wyższość, że nie wyświecają się tak szybko jak skórzane, a są niewiele mniej wytrzymałe, jeśli materjał jest dobry. Latanie lub cerowanie spodni w sposób widoczny jest niedopuszczalne. Należy zwracać zawsze uwagę na zapinanie wszystkich guzików.

b) Spodnie długie koloru ochronnego.
Nosi się wyłącznie przy kurtce z tego samego materjału. Do tych spodni nie należy używać strzemiączek. Aby nie dopuścić do szybkiego wygniatania kolan, należy żądać od krawca podłożenia pod kolana dużych kawałków jedwabiu lub jedwabnej satyny.
Spodnie powinny być zawsze dobrze wyprasowane. Nigdy nie można dopuścić, aby przybrały formę dwu rur. Muszą być dostatecznie długie, aby nakrywały trzewiki, jednak niezbyt długie, aby się nie składały na kształt harmonijki.
Używa się ich na zabawy i przyjęcia popołudniowe, do teatrów, poza premierami, do teatrzyków, kin, na spacery, do restauracyj, cukierni, klubów, na zawody sportowe i ogóle do ubioru codziennego. Przy spodniach koloru ochronnego należy wkładać obuwie bronzowe (trzewiki sznurowane).
c) Spodnie ciemne z lampasami.
Ogólne uwagi pod a) i b) mają także tutaj swoje zastosowanie. Spodnie te wymagają szczególnej pieczy, łatwo bowiem ulegają poplamieniu. Są to spodnie wieczorowe, wolno je zatem wkładać dopiero w godzinach popołudniowych. Nie są ubiorem spacerowym. Nie można wybierać się w nich na dancing lub do kina czy teatrzyku.
Do spodni wieczorowych obowiązuje noszenie strzemiączek sukiennych, tego koloru co spodnie.

OBUWIE
a) Buty.
Buty powinny być wykonane z silnej, wyłącznie czarnej, nielakierowanej skóry chromowej i osadzone na szerokim, niskim obcasie, dobrze przylegające, ale bez krępowania swobody ruchów palców i stawu skokowego. Cholewa mięka lub półsztywna, nie powinna uciskać łydki i tamować obiegu krwi. Powinna sięgać pod kolano, o dwa pałce poniżej stawu. Celem zapobieżenia opadaniu, przypięta jest paskiem. Koniec paska schowany w cholewie. Celem utrzymania formy butów, należy je po użyciu stałe trzymać na prawidłach. Butów sznurowanych przez całą wysokość cholewy nosić nie wolno.
b) Trzewiki sznurowane.
Trzewiki są sporządzone z ciemno - żółtej lub bronzowe] skóry chromowej albo gemzowej, mają wysokie cholewki, są gładkie, sznurowane, bez odcieni wycinanych w skórach, na skórzanej podeszwie. Są przeznaczone do noszenia przy spodniach długich koloru ochronnego. Przy trzewikach nie nosi się ostróg.
c) Trzewiki lakierowane gładkie.
Są wykonane z czarnej skóry lakierowanej. Można je nosić wyłącznie przy spodniach wieczorowych. Zamiast ostróg mają okucie na obcasie.
d) Sztylpy.
Sztylpy są dozwoloną aczkolwiek nieprzepisaną częścią ubioru.
Należy unikać noszenia ich, wyglądają bowiem nieestetycznie. Buty zastępują je w zupełności i przewyższają zaletami. Kolor ich musi być dostosowany do koloru trzewików.
OSTROGI
Ostrogi noszą tylko ci oficerowie, którym one przysługują w myśl przepisów. Nie powinny być ani zbyt długie i hałaśliwie brzęczące, ani też filigranowo maleńkie. Muszą być z białego metalu. Wielkość ich winna ściśle odpowiadać celowi, do jakiego mają służyć. Nosi się je na rzemykach zacinanych na butach. Motylki wolno nosić tylko wtedy, jeśli podbicie buta jest sznurowane. Należy zawsze zwracać uwagę, aby ostrogi były wolne od rdzy, błyszczące i niepogięte. Owijanie ostróg skórą jest niepraktyczne i nieestetyczne.
Nie zaleca się zastępować rzemyków do ostróg lańcuszkami.

BIELIZNA.
Bielizna oficera musi być przedewszystkiem czysta i schludna. Niema żadnego usprawiedliwienia na wyglądające z rękawów kurtki brudne lub postrzępione mankiety koszuli, nieświeży kołnierzyk.
Stanem czystości bielizny wystawia się świadectwo własnej kulturze.

a) Koszule.
Koszule używane na codzień można sporządzać z płótna, kolorowego zettru lub popeliny. Powinny być dostatecznie mocne, aby nie pękały przy lada sposobności. Ze względu na harmonję z mundurem, materjał na koszule powinien mieć kolor jednostajny, nie jaskrawo kratkowany lub pasiasty. W handlu są takie materjały jednego koloru o łagodnych odcieniach, w tonie kremowym, seledynowym i t. d. w bardzo wielkim wyborze.
Gors koszuli mięki i gładki, zapinany na guziczki, rękawy sięgające 10 cm. poniżej stawu łokciowego. Dalszą część rękawa wraz ze składanym miękim mankietem z tego samego materjału co koszula, przypina się na guziczki. Mankiety zaopatrzone w dziurki na spinki, powinny wychodzić 1/2 cm. poza brzeg rękawa kurtki. Koszula powina być dostatecznie długa.
Koszula używana przy ubiorze wieczorowym musi być biała z gorsem jak wyżej, z rękawami zakończonemi sztywnym mankietem, zaopatrzonym w dziurki na spinki.
W porze letniej wskazane jest używanie koszul siatkowych.

b) Kalesony.
Kalesony mogą być sporządzone z białego materjału lub tkane z przędzy bawełnianej, wełnianej lub jedwabnej.
Długie kalesony szyte z materjału białego, wyglądają bardzo nieestetycznie, jednak w pewnych warunkach, ze względu na ich praktyczność, a zwłaszcza wytrzymałość, muszą być tolerowane. Nie należy ich nosić do długich spodni.
Kalesony tkane są bardzo wygodne, nie krępują ruchów i zastępują w zupełności pończochy, które trzeba nosić przy krótkich kalesonach.

c) Skarpetki.
Skarpetki są tą częścią garderoby, która się niszczy szybko i łatwo, zwłaszcza przy wysokich butach. Do butów więc należy używać skarpetek z mocnej przędzy wełnianej lub bawełnianej, zależnie od temperatury powietrza.
Do trzewików i lakierków nosić trzeba skarpetki z materjału cienkiego, a więc fil d’ecosse lub jedwabne. Skarpetki noszone do długich spodni musza być dostosowane do obuwia lub ubioru, muszą mieć kolor jednolity bez wzorów i haftów.
Do trzewików bronzowych najodpowiedniejsze są skarpetki tego samego koloru. Do lakierków skarpetki czarne, jedwabne.
Skarpetka musi być cała i czysta. Ponad cholewką trzewika nie mogą być widoczne cery ani łaty.

d) Kołnierzyki.
W użyciu są kołnierzyki różnych rodzajów, mniej lub więcej rozpowszechnione. Są to: 1) wąskie paski raterjalu sztywnego przypinane zatrzaskani do kołnierza, 2) szersze, owijane dokoła szyi, 3) długie paski szerokości kołnierza, owijane na szyi i wiązane z przodu, pod zapięciem kołnierza kurtki na pojedynczy węzeł i przypięte spinka do koszuli (włoskie), 4) wreszcie sztywne kołnierze stojące, również na spinkach.
Kołnierzyk powinien wystawać 4 - 5 milimetrów nad kołnierzem kurtki i zasadnicza może być tylko biały o niewątpliwej czystości. Dopuszczalny jest również kolor kremowy lub ochronny.
Do służby i codziennego użytku najpraktyczniejszy jest kołnierzyk włoski. Zaletą jego jest to, że jest mięki, bardzo wygodny i po zdjęciu kurtki a włożeniu domowego ubioru (pyjamy) dobrze się z nim harmonizuje.
Natomiast do ubioru wieczorowego nadaje się wyłącznie biały kołnierzyk sztywny ze względu na swój najlepszy wygląd zewnętrzny.
Noszenie kołnierzyków i mankietów celuloidowych jest niedopuszczalne.

e) Mankiety.
Mankiety do ubioru codziennego omówiono przy koszulach. Mankiety do ubioru wieczorowego muszą być białe i sztywne.
Krawędzie mankietów i kołnierzy, zwłaszcza sztywnych, bardzo łatwo się strzępią, wskutek czego sterczą i zwisają przynich często nitki. Należy o tem pamiętać i nie dopuszczać do tego stanu.

f) Chustki do nosa.
Przy wyborze chustek do nosa można sobie pozwolić na dużą swobodę, trzeba jednak pamiętać o ogólnej zasadzie, że musza być one w dobrym gatunku i nie mogą być zbyt jaskrawo kolorowe, ani podobne z rozmiarów czy wzoru do chusteczek używanych przez panie.

g) Ubiór domowy.
Na odpoczynku czy podczas pracy w domu, kiedy się ma więcej swobody, oficer może zdjąć kurtkę, jednak nigdy nie pozostanie w koszuli. Na koszulę nałoży strój domowy (pyjamę). Pyjama jest ubiorem wyłącznie domowym, a więc nieprzyzwoitością byłoby pokazywać się w niej komukolwiek poza domownikami.

h) Pantofle.
Pantofle są dodatkiem koniecznym i potrzebnym zawsze, gdy się zdejmuje obuwie. Najpraktyczniejsze i najbardziej odpowiednie są pantofle z cienkiej bronzowej skórki z lekką skórzaną podeszwą.

i) Bielizna nocna.
W użyciu są białe koszule nocne, długie do połowy łydek z wykładanym kołnierzem, lub wycięte dokoła szyi, oraz pyjamy do spania, składające się z prostej, obszernej bluzki zapinanej na guziki z przodu i szerokich spodni ściąganych taśmą w pasie, lub też zapiętych. Pyjamy wydają się praktyczniejsze.

DROBIAZGI

a) Zegarek.
Zegarek powinien być dobrze naregulowany, dobrej marki, srebrny łub stalowy na łańcuszku. Koperty bez ozdób. Należy go nosić w kieszonce na górnym pasku spodni z łańcuszkiem przypiętym do specjalnie zrobionej pętelki. Można również nosić zegarek na ręce, na zwykłym pasku skórzanym. Sposób ten nie jest jednak dobry, ponieważ przy dużym zegarku powoduje bardzo szybko jego zepsucie się, małe zaś zegarki rzadko chodzą dłuższy czas dobrze. Wykluczane jest noszenie przez oficera zegarka w formie ozdobnej bransoletki.

b) Biżuterja.
Oficer nosi na palcach jedynie obrączkę ślubną ewentualnie sygnet. Nakładanie pierścieni, obwieszanie się lańcuszkami, bransoletkami i t. p. zamiast zdobić budzi jedynie niesmak.

c) Papierośnica.
Papierosy nosi oficer w polu w papierośnicy skórzanej - w garnizonie zaś w srebrnej. Papierosy dobrych gatunków można nosić również w oryginalnych pudełkach, w których są sprzedawane.

d) Spinki.
Do spinania kołnierza koszuli używa się spinek metalowych łub rogowych. Spinki do mankietów mogą być złote, srebrne, z perłowej masy łub rogu.

e) Szelki i podwiązki.
Szelki powinny być mocne i trwałe. Kolor szelek trzeba tak dobierać, aby nie odcinały się jaskrawo od koloru koszuli. Do ubioru wieczorowego szelki powinny być o ile możności jedwabne, o spokojnym jasnym kolorze. Odnosi się to również z odpowiedniemi zmianami do
podwiązek, któremi się podtrzymuje skarpetki.

f) Scyzoryk.
Do oporządzenia oficera należy również mały, zgrabny scyzoryk o jednem lub dwu ostrzach.

g) Inne.
Pozatem oficer nosi stale z sobą portfel, z niewielka sumą pieniężną, legitymacją osobistą i biletami wizytowemi, oraz mały notatnik z czarnym ołówkiem.

RĘKAWICZKI
Oficer powinien mieć trzy rodzaje rękawiczek:
a) bronzowe skórzane,
b) białe łub kremowe irchowe do prania,
c) białe błyszczące, do ubrania wieczorowe,
Szwy należy kontrolować codzień a ewentualne rozprucia natychmiast naprawić. Białe rękawiczki irchowe wymagają prania po jednodniowem użyciu.

PAS
a) Pas główny oficerski z żabką.
Pas służy do praktycznych celów, powinien być zatem mocny, z dobrej i gęstej skóry, okuty mosiądzem. Aby zapobiec wycieraniu kurtki, powinien być podszyty irchą lub cienkiem suknem. żabka dostosowana do szerokości szabli, tego samego koloru co pas. łańcuszek u pasa jest zbyteczny.
Często kontrolować, czy szwy się nie prują. Jeśli tak, należy na czas temu zapobiec.
b) Salonowy pas oficerski.
Pas ten wolno nosić. tylko przy ubiorze wieczorowym. Jedwabna lama, z której jest sporządzony, łatwo się strzępi. Trzeba więc przy zakupie zwracać uwagę na jej jakość. Pas i rapcie muszą być zawsze świeże i nie wymięte, należy je przeto odpowiednio przechowywać.

FURAŻERKA.
Furażerka jest nakryciem głowy, przeznaczonem wyłącznie do użycia w polu. Wolno jej używać na ćwiczeniach i w czasie jazdy koleją w wagonie. Na furażerce nie wolno umieszczać żadnych oznak oprócz haftowanego orzełka.

KURTKA LETNIA.
Kurtka letnia jest częścią ubioru dozwoloną do używania jedynie przy ubiorze codziennym.
Używa się jej wyłącznie do ćwiczeń i służbowych zajęć codziennych.

NAUSZNIKI.
Przy silnych mrozach wolno oficerowi używać nauszników koloru ochronnego w formie owalnych klapek, wielkości uszu. Klapki te są poŁączone zasuwaną sprężyną, która je podtrzymuje. Wszelkiego rodzaju kominiarki i szale są zakazane.

BROŃ.
Broń jest symbolem zawodu żołnierskiego i dlatego powinien ją oficer otoczyć szczególną opieką. Musi ona zawsze wyglądać wzorowo.

a) Szabla.
Szabla musi być zawsze błyszcząca. Rękojeść, głownia i pochwa szabli muszą lśnić. Pogięta pochwa i zaśniedziała rękojeść są smutnem świadectwem wartości żołnierskiej właściciela. Temblak (srebrny) musi być świeży, niewyrudziały i niewystrzępiony. temblak i rękojeść szabli należy przechowywać zawinięte w bibułkę. Zachowają wtedy długo swą świeżoś= bez czyszczenia.

b) Pistolet automatyczny.
Oficer powinien posiadać dwa pistolety (rewolwery): jeden do użytku osobistego, małokalibrowy (kal. 6.35), z którym nigdy się nie rozstaje, a drugi 7.65 lub 9 mm. do użytku służbowego.
Jeden i drugi zawsze starannie oczyszczony i naoliwiany. Należy zupełnie usunąć z użycia pistolety (rewolwery) bębenkowe i ogromne automaty austrjackie (Steyr) czy amerykańskie (Colt). Są ciężkie, niepraktyczne i brzydkie.
Futerał na pistolet (rewolwer) służbowy powinien być sporządzony ze skóry koloru pasa.

INNE PRZEDMIOTY OPORZĄDZENIA.
Na resztę oporządzenia składają się:
a) lornetka pryzmatyczna w skórzanym futerale,

b) torba oficerska skórzana.
W wojsku polskiem przyjęła się torba wzoru rosyjskiego, noszona na rzemieniu przez ramię. Jest ona pakowna i praktyczna.
Powinna zawierać:
1) busolę, 2) mapy, 3) ołówki: czarny, czerwony i niebieski w ochraniaczach, 4) gumę do wycierania, 5) blok meldunkowy, 6) papier listowy i koperty, 7) linijkę z podziałką centymetrową, 8) mapnik skórzany z rzemykiem do przewieszenia na szyi, z szybką mikową, 9) małą latarkę elektryczną, 11) gwizdek sygnałowy, 12) zapałki.
Skórzane części oporządzenia należy konserwować dla ochrony przed wilgocią i pękaniem z powodu wyschnięcia.

c) Necessaire
w formie małej walizki lub nieprzemakalnego woreczka (teczki), zawierający:
1) brzytwę łub giletkę z 6 nożykami, 2) pas do ostrzenia brzytwy lub aparacik do ostrzenia giletek, 3) kamyk do toczenia brzytwy, 4) pendzel i mydło lub krem do golenia, 5) butelkę wody kolońskiej, 6) szczotkę do włosów i grzebień, 7) szczotkę do paznokci, 8) szczotkę i pastę do zębów (w futerale szklanym lub kauczukowym), 9) plaski kubek, 10) lusterko, 11) pyjamę, 12) pantofle, 13) mydło toaletowe (w pudełku), 14) wodę utlenioną do płukania ust, 15) sekator i pilnik do paznokci, 1(i) małe nożyczki, 17) ręcznik, 18) nici czarne, białe i koloru ochronnego, 3 igły (w osobnem pudełku, łlub woreczku), 19) guziki i gwiazdki zapasowe (po 3 z każdego gatunku), 20) agrafki, 21) szczotkę do ubrania, 22) szczotkę, pastę i gałganek do butów (w osobnem pudełku), 23) spinki zapasowe.

d) Waliza oficerska
zabierana w pole i na ćwiczenia. powinna ona przewyższać ciężaru 20 kg. Rozmiarami nie winna przekraczać bagażu osobistego dopuszczalnego na lejach państwowych t. j. 80 cm X 40 X 25. Powinna mieścić:
1) 1 kurtkę, 2) 1 parę spodni do butów, 3) 1 parę trzewików, 4) 2 zmiany bielizny, 5) 6 kołnierzyków białych, miękich, 6) 6 par skarpetek, 7) 3 pary skarpetek wełnianych, 8) 2 ręczniki, 9) 1 parę rękawiczek wełnianych, 10) 1 parę szelek, 11) 8 chustek do nosa, 12) 2 kawałki mydła, 13) deseczkę do ściągania butów, 14) I teczkę z papierem listowym, kopertami, znaczkami pocztowemi i przekazem pocztowym (3 szt.), 15) 3 pudełka zapałek, 16) 1 świecę, 17) sól w tubce i pieprz, 18) 1 kłębek sznurka i szydło, 19) apteczkę (jodynę, bandaż, watę, wazelinę, aspirynę), 20) przybory do jedzenia, 21) 1 koc, 22) 25 naboi do rewolweru, 23) parę książek.

Ogółem oficer powinien posiadać:
1) 2 czapki i furażerkę, 2) 1 płaszcz sukienny (jeżeli możliwe 2, 3) 1 pelerynę, 4) 2 kurtki sukienne i 1 letnią, 5) 1 lub 2 pary spodni do butów, l parę spodni długich koloru ochronnego, t parę spodni ciemnych z lampasami, 6) 2 pary butów, 1 parę trzewików bronzowych, 1 parę trzewików lakierowanych, 2 pary ostróg z rzemykami, 7) (5 koszul, 8) 6 par kalesonów, 9) 8 par skarpetek do butów, 3 pary skarpetek do trzewików, 2 pary skarpetek do trzewików lakierowanych, 10) 12 kołnierzyków miękich, 3 sztywne, li)- 12 chustek do nosa, 12) 1 pyjamę jako ubiór domowy, 13) 4 prześcieradła, poduszkę, 2 poszewki, koc, 14) 1 parę pantofli, 15) 3 koszule nocne, (2 pyjamy do spania) 16) 1 zegarek, 17) zapas spinek, 18) 2 pary szelek i 2 pary podwiązek, 19) 1 scyzoryk, 20) 1 portfel i portmonetkę, 21) 2 pary rękawiczek bronzowych, 1 parę kremowych, irchowych, 1 parę białych błyszczących, 22) pas główny z żabką, i salonowy z rapciami, 23) nauszniki (1 parę), 24) 1 pistolet (rewolwer) automatyczny kal. 6,35 i pistolet (rewolwer) kal. 7,65 lub 9 mm., 25) I szablę z temblakiem, 26) 1 lornetkę pryzmatyczną, 27) 1 torbę oficerską, 28) termos, 29) necessaire, 30) 1 walizę, 31) 1 deseczkę do ściągania butów, 32) 1 parę haków do butów.

ŻAŁOBA.
Opaskę żałobną szerokości 5 cm. bez kokardy nosi się na lewym rękawie kurtki (płaszcza) powyżej łokcia. Żałobę nosi się zarówno poza służbą, jak w służbie. Żałobę służbową i okres jej trwania nakazuje minister spraw wojskowych. Okres noszenia żałoby prywatnej przyjęto: dla żałoby ciężkiej rok i sześć tygodni, dla żałoby lekkiej 6 tygodni.

PŁASZCZE SKÓRZANE.
Generałowie, oficerowie formacji czołgów, lotnictwa i samochodów mogą nosić w służbie i poza służbą płaszcze skórzane. Forma i krój takiego płaszcza, jak płaszcza letniego - barwa bronzowa.

KURTKI SKÓRZANE.
Oficerowie, których warunki służby tego wymagają mogą w czasie pełnienia służby nosić kurtki skórzane. Noszenie kurtek skórzanych poza służbą w garnizonach jest niedozwolone.

PŁASZCZ OFICERSKI STAREGO TYPU.
Oficerowie w formacjach liniowych oraz w szkołach mogą przy zajęciach koszarowych i ćwiczeniach w terenie donaszać o płaszcze starego typu. Oficerowie nie pełniący służby w linji mogą nosić takie płaszcze tylko w razie obecności na ćwiczeniach.

SZPICRUTY I PALCATY.
Używanie szpicrut i palcatów (steków) jest dozwolone oficerom broni jezdnych oraz oficerom uprawnionym do posiadania konia wyłącznie w czasie ćwiczeń konnych i konnych przejażdżek.

UBRANIE CYWILNE.
Ubiór cywilny nie zwalnia oficera od ciążących na nim obowiązków moralnych. Wprawdzie w ubraniu cywilnem jest on swobodniejszy, jednakże odpowiedzialność jego za zachowanie godności stanu i zawodu nie jest mniejsza.
Dobranie odpowiedniego ubrania cywilnego względnie jego części może być niejednokrotnie trudne dla oficera. Niechże w takim wypadku zasięgnie uprzednio rady kolegów lub znajomych, wreszcie dobrego krawca, aby nie okazać się później w niewłaściwem świetle, lub co gorsze nie narazić się na śmieszność.
Jedną ogólną radę można dać w tem miejscu - nie należy kupować ubrań gotowych.
Ubranie cywilne nie przekreśla uprawnieni oficera w stosunku do młodszych. Przy wystąpieniach służbowych w ubraniu cywilnem, należy przed wkroczeniem wylegitymować się.
Również kompetencję starszych w mundurach wobec młodszego w ubraniu cywilnem, jeżeli jest on znany lub został wylegitymowany, są normalne.
Ubranie cywilne nie zwalnia oficera od pozdrowienia przełożonego bez względu na to, czy jest on w mundurze, czy nie. Należy również pozdrawiać starszych i równorzędnych, jeśli znajomość jest wzajemna.
Oficer w ubraniu cywilnem jest obowiązany nowe przy sobie legitymację osobistą i broń (pistolet).

PRZYBORY SPORTOWE.
Ze względu na swój zawód oficer jest obowiązany dO uprawiania sportów w jak najszerszym zakresie. Swoje przybory sportowe otacza troskliwą opieką, konserwuje je i utrzymuje zawsze w stanie zdatnym do użytku i dba o ich wygląd zewnętrzny.
Musi pamiętać, e zawsze jest obowiązany nabywać przedewszystkiem wyroby krajowe, tem bardziej, że są one w doskonałym gatunku a od zagranicznych różnią się przeważnie tylko ceną.
Co do ubiorów i kostiumów sportowych obowiązują te wszystkie uwagi, jakie wymieniono poprzednio.

ZAGRANICA.
Zagranicą wolno oficerowi przebywać wyłącznie w ubraniu cywilnem. Na wyjazd względnie wystąpienie zagranicą w mundurze musi oficer uzyskać zezwolenie ministra spraw wojskowych.

WSKAZÓWKI OGÓLNE.
Ubiór i oporządzenie muszą być schludne i staranne. Nawet ubiór używany do codziennej pracy nie może być nadmiernie wytarty ani naprawiany w sposób rzucający się w oczy. Nie do pomyślenia jest ubiór poplamiony lub wymięty, z zatłuszczonym kołnierzem lub otokiem czapki, z przyschniętemi grudkami błota, ze ile oczyszczonemi nosami obuwia, lub zabłoconą krawędzią podeszwy.
Obuwie musi być całe i dobrze oczyszczone. Ścięte lub wykrzywione obcasy muszą z ubioru oficerskiego zniknąć. Również nie może oficer nosić obuwia w sposób widoczny łatanego lub cerowanego. Nie wolno nosić kaloszy ani gumowych ochraniaczy do obcasów. Podkuwać można obuwie używane wyłącznie do służby przy oddziale, jeśli warunki tego wymagają.
Nie może jednak oficer wpadać w drugą ostateczność i robić wrażenia wymuskanego eleganta. Jest to conajmniej równie rażące, jak zaniedbanie w ubiorze. Nadużywanie kosmetyków jest niedopuszczalne, natomiast zaleca się używanie wody kolońskiej. Noszenie zbyt wysokiego lub zbyt niskiego kołnierza u kurtki, zbyt długich, lub zbyt nachylonych daszków u czapek, filigranowo cienkich ostróg i wogóle „naciąganie” obowiązujących przepisów, byle się tylko wyróżnić, naraża powagę munduru i nie jest niczem innem, jak polowaniem na tanią oryginalność.
Przy ubiorze należy nosić tylko te dodatki, które są określone przepisami.
Nie wolno robić kombinacji ubioru wojskowego z jakiemikolwiek częściami stroju cywilnego czy sportowego.
Przedmioty ubioru i oporządzenia powinny być w doskonałym gatunku a nabywać je należy w firmach o ustalonej reputacji. Pozwoli to uniknąć wielu drobnych a dotkliwych nieraz przykrości, jak urwanie się szelek, spóźnienie się zegarka, pękanie i farbowanie rękawiczek, wydzieranie się skarpetek po jednorazowem wryciu i t. p.
Przy nabywaniu części ubioru należy zawsze dokładnie sprawdzić, czy odpowiadają one przepisom pod względem kroju, barwy i wypustek, guzików i t. d.
Jest rzeczą dość trudną podać, w jakiej ilości powinien oficer posiadać części przepisanego ubioru i oporządzenia, oraz wyszczególnić te przedmioty, pożyteczne, a nawet konieczne, których przepisy nie przewidują.
Rozpiętość skali wymagań może tu być bardzo wielka. Można jednak ustalić pewne minimum konieczne, niżej którego, bez poważnego uszczerbku dla możności zaspokojenia normalnych potrzeb, oficer zejść nie może.
Lepiej mieć mniej rzeczy ale dobrych.
Na odchylenie od ogólnie obowiązujących przepisów może zezwolić komendant garnizonu, na zasadzie orzeczenia lekarskiego (noszenie kaloszy, używanie laski i t. p.).
Avatar użytkownika
Qba
Ułan II
Ułan II
 
Posty: 14
Dołączył(a): 20 mar 2006, o 17:09
Lokalizacja: 1 Pułk Szwoleżerów

Postprzez pieczarka » 7 cze 2006, o 11:51

Reprint w/w książki ("Oficer") właśnie jest w sprzedaży jako dodatek do kwartalnika "Do broni" dostępnego w EMPiK-ach.
Avatar użytkownika
pieczarka
Ułan VI
Ułan VI
 
Posty: 280
Dołączył(a): 14 kwi 2006, o 08:24
Lokalizacja: 1Pułk Szwoleżerów JP

Postprzez Ułan świętokrzyski » 7 cze 2006, o 14:53

Bardzo cenna informacja. Zważywszy, że współcześni szeregowi ułani muszą wyglądać nie gorzej od oficerów, uważam lekturę tej książki za bardzo pouczającą. Oby tylko wszyscy wzieli ją sobie do serca. Czy można gdzieś odszukać przedwojenne zasady zachowania się w mundurze. Np. Czy zdejmujemy rękawiczki witając się? itp. Chętnie coś takiego przestudiowałbym.
Avatar użytkownika
Ułan świętokrzyski
Ułan VI
Ułan VI
 
Posty: 2647
Dołączył(a): 10 mar 2006, o 15:30

nie trzeba szukać

Postprzez Qba » 7 cze 2006, o 15:33

Na nurtujące Cię pytania znajdziesz odpowiedzi w tej samej książce: Części I b- stosunki służbowe, I c - uroczystości i reprezentacja oraz części II a - obowiązki towarzyskie, II b - miejsca i lokale publiczne, II c - kasyno.

Jeżeli pacanowski EMPIK nie dysponuje "Do broni" - mogę przesłać na maila skany
-> w sumie ok. 40 MB.
Na razie przetransponowałem na tekst zwarty tylko część mundurową
- z przegryzionej książki pisanej staropolszczyzną trudno nawet przy pomocy najlepszego OCR'a zrobić dokument wordowski.
Avatar użytkownika
Qba
Ułan II
Ułan II
 
Posty: 14
Dołączył(a): 20 mar 2006, o 17:09
Lokalizacja: 1 Pułk Szwoleżerów

Postprzez Ułan świętokrzyski » 7 cze 2006, o 20:40

Dzięki serdeczne! Co prawda Pacanów jest Europejską Stolicą Bajki ale EMPiK-u na razie się nie dorobił. Może trafię jeszce w Kielcach. A jak nie to wtedy pięknie Pana Jakuba poproszę. Jeszcze raz dziękuję!
Avatar użytkownika
Ułan świętokrzyski
Ułan VI
Ułan VI
 
Posty: 2647
Dołączył(a): 10 mar 2006, o 15:30

Postprzez Ułan » 8 cze 2006, o 02:03

Świetna sprawa. Muszę skoczyć do Empiku w takim razie. Wiele z tych informacji jest raczej nie do uzyskania inną drogą, a przecie takt i wychowanie bardziej były istotne nawet od fasonu, bowiem coż nam po fasonie gdy kultury brak?
Avatar użytkownika
Ułan
Ułan V
Ułan V
 
Posty: 40
Dołączył(a): 8 maja 2006, o 20:59
Lokalizacja: Lublin

Postprzez Miro » 8 cze 2006, o 07:29

Wersja dla leniwych i zamieszkałych na skraju świata brzmi
http://www.historyton.pl/catalog/advanc ... s=do+broni
sam chętnie z niej korzystam ;) .
Avatar użytkownika
Miro
Ułan VI
Ułan VI
 
Posty: 57
Dołączył(a): 13 mar 2006, o 18:15
Lokalizacja: Chrzanów

Postprzez pieczarka » 8 cze 2006, o 15:29

To ten numer 5/2006 :grin: :grin:
Avatar użytkownika
pieczarka
Ułan VI
Ułan VI
 
Posty: 280
Dołączył(a): 14 kwi 2006, o 08:24
Lokalizacja: 1Pułk Szwoleżerów JP

Postprzez Ułan świętokrzyski » 8 cze 2006, o 21:28

Chciałbym przy okazji zapytać Kolegów Szwoleżerów, kiedy następny, 17 już numer NPK? Bo od Redakcji nie mam odpowiedzi od tygodnia. Dzięki za informacje.
Avatar użytkownika
Ułan świętokrzyski
Ułan VI
Ułan VI
 
Posty: 2647
Dołączył(a): 10 mar 2006, o 15:30

Postprzez Ułan » 9 cze 2006, o 02:35

Hahaha skąd ta pewność że to będzie 17? a może 17 - 18? Ostatnio jakoś dobrze wychodzi podwójna numeracja nPKowi ;)
Avatar użytkownika
Ułan
Ułan V
Ułan V
 
Posty: 40
Dołączył(a): 8 maja 2006, o 20:59
Lokalizacja: Lublin

Postprzez pieczarka » 9 cze 2006, o 11:02

:twisted: :twisted: :twisted:

myślicie, że tak łatwo wszystkich przycisnąć przez telefon. O niektóre rzeczy proszę się juz od ponad miesiąca.
jak się uda to połowa lipca, numer pojedyńczy 17
Avatar użytkownika
pieczarka
Ułan VI
Ułan VI
 
Posty: 280
Dołączył(a): 14 kwi 2006, o 08:24
Lokalizacja: 1Pułk Szwoleżerów JP

Zostawiając krytykę krytykantów, wróćmy do daszków

Postprzez Qba » 11 cze 2006, o 10:19

Najbardziej fasoniarskie daszki nosił rzecz jasna 1 Pułk Szwoleżerów. Renesans przeżywał rzecz jasna 1926-28, kedy wprowadzono (na potrzeby pocztu dowódcy) nową interpretację przepisów RSW i zaczęto szyć bardziej "dziobate" daszki i przekoszono całą konstrukcję do tyłu.

Oczywiście nie wszystkim się to podobało. W samym Pułku sceptycznie do tego był nastawiony pluton łączności, od pamiętnych manewrów, podczas których wyszło na jaw, że czapki są śliczne, ale daszek świetnie przewodzi prąd. Podczas zakładania kabla telekomuikcyjnego na słup energertyczny do fazy zbliżał się okuty daszek (zarówno szeregowi jak i oficerowie mieli okute), przeskakiwała iskra a nieprzytomny szwoleżer-łącznościowiec lądował z wysokości kilku metrów na ziemi .
Avatar użytkownika
Qba
Ułan II
Ułan II
 
Posty: 14
Dołączył(a): 20 mar 2006, o 17:09
Lokalizacja: 1 Pułk Szwoleżerów

Postprzez Ułan » 13 cze 2006, o 01:08

Ojjjj to musiało zaboleć...

Swoją drogą czapki wtedy sie często inaczej szyło. Na okładce bodajże "Ułańskiej jesieni" (pożyczyłem ksiązkę wiec nie mogę sprawdzić) jest kilku ułanów i można zauważyć że daszki mają tak uszyte że pasek pod brodę szedł nie ze skroni ale ZZA UCHA. Nie wiem czy to efekt "fasonu" czy tego że ktoś fajansiarsko czpakę uszył. Bynajmniej kiedy dojrzałem ten detal mocno sie uśmiałem. Zauważyliście to? Podoba sie taka "fasoniasta" czapka?
Avatar użytkownika
Ułan
Ułan V
Ułan V
 
Posty: 40
Dołączył(a): 8 maja 2006, o 20:59
Lokalizacja: Lublin

Postprzez pieczarka » 13 cze 2006, o 15:20

Qba a skąd masz tę informację o "zelektryzowanych" łącznościowcach? Sam osobiście znam taką samą przekazaną przez zmarłego 3-4 lata temu szwoleżera plutonu łączności .
Avatar użytkownika
pieczarka
Ułan VI
Ułan VI
 
Posty: 280
Dołączył(a): 14 kwi 2006, o 08:24
Lokalizacja: 1Pułk Szwoleżerów JP

Poprzednia stronaNastępna strona

Powrót do Umundurowanie

Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 7 gości

Tablice Ramki Reklamowe Aluminiowe Plastikowe, Agencja Fine, Staropolska, Projekty Domów Drewnianych, Projekty Domów Drewnianych, Noclegi Gorce, Ramki Aluminiowe, Stojaki na foldery, Ramki Plastikowe, Stojaki z plexi, Ramki Reklamowe, Stojaki Plakatowe, Potykacze, stojaki, tablice, ramki, akcesoria reklamowe, Stojaki i tablice przymykowe, Tablice przymykowe OWZ, Stojaki Typu A Potykacze, ¦ciana prezentacyjna, Stojaki plakatowe, Stojaki plakatowe niskie, Stojaczki plakatowe, Stojaki plakatowe Wysokie, Stojaki na plakat i foldery Niskie, Stojaki na plakat i foldery Wysokie, Ramki reklamowe, Ramki sprężynkowe, Ramki aluminiowe, Ramki plastikowe, Stojaki i wieszaki na foldery, Wieszaki na foldery, Stojaki na foldery Niskie, Stojaki na foldery Wysokie, Wyroby z PCV i plexi, Stojaki i tabliczki z plexi, Kieszenie plakatowe z PCV bezbarwnego, Akcesoria reklamowe, Informacja przydrzwiowa,